Sommigen vinden dat in the persuit of happiness alle middelen geoorloofd zijn, maar ik weet dat het altijd belangrijk is om goed voor anderen te zijn. Als je de focus van je aandacht op anderen richt in plaats van jezelf, zul je daarbij direct een bevrijdend effect ervaren. Ik citeer hiermee een uitspraak van de Dalai Lama. Als je dingen doet die slecht voor anderen zijn, is je ziel of hogere zelf ontevreden over je en dat voel je onmiddellijk, als je tenminste niet heel erg egoïstisch en afgestompt bent. In het geval dat je daarentegen iets goeds voor een ander doet, zul je onmiddellijk een impuls van tevredenheid en dankbaarheid jegens jezelf voelen. Ik geloof in karma, als zijnde een stelsel van wetmatigheden van oorzaak en gevolg en ik geloof dat dit karma een hoger moreel aspect heeft. Daaraan ontleen ik een bepaald optimisme ten aanzien van het verdere wedervaren van de wereld. Zonder dit denkbeeld zou ik erg somber en cynisch worden. Jazeker, er is veel reden tot somberheid en bezorgdheid. Er zijn redenen om te veronderstellen dat de mensheid een plaag op deze aarde is. Maar ik zie ook veel goeds gebeuren om mij heen. Er zijn om mij heen veel mensen die zich inzetten voor anderen en die proberen van het leven in dit ondermaanse iets beters te maken voor iedereen...
Ikzelf ben op het ogenblik betrokken bij een project Kwartiermaken bij de Stichting Pameijer. De filosofie van het Kwartiermaken draait om het creëren van gastvrijheid voor alle mensen die om reden van een psychische aandoening, etniciteit of andere redenen uitsluiting ervaren in deze maatschappij. Er wordt gezocht naar manieren deze mensen te betrekken bij de dingen die in een samenleving gebeuren en dit bij uitstek op het niveau van een woonwijk en in hun directe leefomgeving. Er wordt gepoogd een bepaalde infrastructuur te scheppen, waarbij ook mensen die "anders" zijn op hun kwaliteiten en mogelijkheden aangesproken worden, zodat ze naar eigen vermogen een rol kunnen spelen op maatschappelijk gebied. Dit is een hele andere benadering dan de houding die men tot op heden vaak aanneemt, namelijk het uitgaan van iemands beperkingen en onmogelijkheden en op basis daarvan de mensen weg te stoppen en afhankelijk te maken. Dit laatste is fnuikend voor iemands gevoel van zelfrespect en daarmee voor zijn of haar levensgeluk. Idealerwijs leiden de inspanningen van de Kwartiermakers tot een werkelijke mentaliteitsverandering en een veelzijdiger, pluriforme samenleving en worden de nadelige aspecten van de geïndividualiseerde samenleving ondervangen.
Ondanks het feit dat er veel lijden en onrecht in de wereld is, is er dus reden tot hoop en een zeker optimisme. Ik zie bij veel mensen wel degelijk een "welwillendheid" en een inzet om de wereld waarin wij leven tot een betere maken en het is aan deze welwillendheid dat ik een groot deel van mijn eigen levensgeluk ontleen. Bitterheid of misantropie gaan niet samen met een goed gevoel over het leven en hoewel er een kant aan mij is die in deze sferen verkeert is een groot deel van mijn "Lebensempfinden" positief en optimistisch. Ik heb dit optimisme moeten bevechten op een inslag die altijd nogal depressief van aard is, maar nu ik dit gevonden heb, laat ik het niet meer los. Is het trouwens niet erg zonde om niet te durven dromen uit angst dat de deze dromen bedrog zijn? Ik zeg met Jean Louis Pisuisse: "Mens durf te leven!"
