Een betere wereld?

Er is een blues die iedereen kent. Er is makke aan het leven die eigen aan dit ondermaanse lijkt te zijn. Het is iets dat langzaam tot je doordringt en een besef dat groeit naarmate je langer op deze planeet rondloopt. Veel mensen verzuchten regelmatig in hun leven: Ik wou dat het leven anders was...

Maar als het anders moet, hoe dan precies? Is een ideale wereld denkbaar en als hij denkbaar is, is het dan wenselijk om in zo'n wereld te leven? Kunnen wij leven in een wereld zonder lijden en verdriet? Ik zelf ben altijd het gelukkigst als ik huil. Raar is het wel, maar geen emotie is er die ik mooier, zuiverder en dieper vind dan het verdriet. Ik heb dan het gevoel dat ik eindelijk "in tune" ben met de diepste betekenis van het leven. Even is er geen zelfhaat, geen begeerte, afgunst of trots, maar alleen de edele emotie van de ontroering. Zonder verdriet is er geen ontroering mogelijk en zonder ontroering geen schoonheid...

Ik ben in mijn leven regelmatig in een uit de hand gelopen dagdroom verzeild geraakt, die de experts benoemen met het woord "psychose". Ik werkte dan in mijn hoofd aan de verlossing, het was het ontwerpen en creëren van een volmaakte wereld of paradijs. Het was iets dat ik niet kon stopzetten en iets wat min of meer mijns ondanks gebeurde in mijn hoofd. Ik wist diep van binnen wel dat het niet aan mij was om te verzinnen hoe de wereld moest zijn, maar mijn grootste angsten heb ik uitgestaan op de momenten dat ik dacht de wereld werkelijk te kunnen veranderen. Mijn grootste angst was dat ik van het leven iets zou maken dat ondraaglijk was in zijn perfectie. Ik was bang om van iedere ochtend een Douwe Egberts reclame en van iedere winter middag een Unox commercial te maken. Kortom ik was bang om in mijn ijver om het lijden "weg te zuiveren" van het leven een oneindig verblijf in de Kitsch te maken...

Eén ding heb ik van deze ervaringen geleerd en het is iets dat steeds duidelijker tot mij doordringt: het is toch wel goed zoals het is. Het leven en de natuur zijn op hun manier volmaakt, juist om dat het onvolmaakte er deel van uitmaakt. De hele evolutie werkt bij de gratie van dit principe. Omdat er "foutjes" in de natuur voorkomen is de evolutie met het principe van "the survival of the fittest" mogelijk. De wereld is gebrekkig en er is veel lijden in het leven, maar de aarde is waar ik woon en ik voel me hier thuis. In de psychotische wereld van mijn wensdromen en concepten van perfectie voelde ik me niet thuis. Het is juist daarom dat ik besloten de weg terug naar de realiteit te gaan; door te schrijven, eindeloos te schrijven. Ik moet denken aan een liedje dat zo'n zes jaar geleden populair was, dat heette: Red mij niet. Destijds voelde ik die tekst als een persoonlijk verwijt en ik wilde tegen die zanger zeggen: ik weet dat ik je niet mag redden, maar ik kan het niet helpen dat ik zo ben, ik kan mijn hersens niet stilzetten...

Godzijdank is het me inmiddels gebleken dat ik niet de macht heb om de wereld te verbeteren. Mijn diepste angst is daarmee ongegrond gebleken en gelukkig mag ik nog wat leven in deze vieze oude wereld, zoals de dichter Hans Lodijzen hem noemt...

Maar natuurlijk moeten wij ons best doen voor een beetje liefde, begrip en compassie in deze wereld. Met het gegevene moeten wij het doen en het is de vraag of zonder lijden deze liefde überhaupt mogelijk is. Liefde bestaat vaak in elementaire zin uit het "delen van lijden" en het is dat lijden dat aan die liefde betekenis en diepte geeft. Daarom: red mij niet, maar probeer een beetje compassie en begrip te tonen...

Linus de Visser Delfshaven 4 januari 2011