De kunst van het evenwicht

Alles opnieuw

woensdag 23 januari 2013

Ik ben een mens en ik wil een mensenleven. Het gaat allemaal veranderen. Ik loop nu stage en ik heb een levendige ziel. Ik ben in evenwicht gekomen. Mijn herstel is meer dan ooit aan de orde. De mensen denken dat ik een kunstenaar ben, maar dat is misschien niet zo. Ik zou niet weten wat een kunstenaar precies zou moeten zijn. Ik verschil denk ik niet wezenlijk van andere mensen. Om te schrijven moet een mens denken. Ik ben misschien niet zo’n goede denker, maar ik doe mijn best. Het maakt me gelukkig om mijn best te doen. Ik draai een symfonie van Ernest Bloch, die erg mooi en beeldend is. Het is nacht, tien voor één en ik ga niet slapen. Slapen kan ik nog als ik dood ben. Er moet gewerkt worden! Stella heeft slaapdienst. Als ik niet schrijven kan, ben ik onrustig en ongelukkig.

Het gewicht der dingen rust niet meer op mij. Mijn juk is licht, zoals dat van Jezus, maar dan lichter en volkomen nutteloos. De muziek is mooi en het is echt net filmmuziek uit de jaren vijftig. Plotseling heb ik een beeld van hoe ik wil leven. Ik verlang naar mijn eigen huisje. Het zal fijn zijn om daar te leven. Ik ben deze kamer een beetje zat. Ik kan geen leven van armoede meer leiden. De wereld eist zijn doden en ik sta ook op de lijst, voor ooit. Het verlangen dat mij parten speelt komt vanuit mezelf. De mensen weten niet wat er allemaal te gebeuren staat in de wereld, maar ik weet het net zo min. Liefde is een groot goed in deze wereld, maar kom daar maar eens om bij de bakker. Vroeger op het Noordeiland werkte er een leuk meisje bij de bakker. Ik heb haar nooit mogen kussen, maar ik vond haar leuk. Julia noemde haar het “girl next door type” Ik weet dat vrouwen altijd jaloers op elkaar zijn, maar mannen hebben dat net zo goed. Ik ben nog niet klaar met mijn leven en met mijn dagboeken. Het is allemaal anders gegaan dan ik had gedacht. Ik ben aan de winnende hand in het leven.

Politiek is belangrijk, maar het interesseert me maar matig. Ik kijk soms naar de televisie en daar word ik dan niet zo vrolijk van. Toch wil ik wel mijn wereld kennen. Ik moet meer naar de televisie kijken. Het is jammer dat ik zo bijziend ben dat ik niet teevee kan kijken zonder bril, want met bril kan ik niet schrijven. Ik kan het dus niet tegelijk doen. Mijn ouders gaan een keer dood en dat vind ik heel erg. Ik kan ze niet missen. Ze zijn altijd goed voor mij geweest en ik heb ze nog steeds nodig. Politiek is een vak apart en ik ben geen diplomaat, maar een kunstenaar die alles zegt wat hij in zijn kop krijgt. Dat laatste is eigenlijk niet waar. Ik praat niet zo spontaan. De wereld is zwanger van groot onheil, maar misschien ga ik dat niet meer meemaken. Iris en Simon gaan het misschien nog zwaar krijgen. Het is fijn dat ze zo’n goede basis krijgen. Michiel en Claudia zijn erg goed voor hun kinderen. Ik hoop dat ze altijd bij elkaar blijven. De wereld gaat aan vlijt ten onder, zei eens een dichter. Misschien?

Er zijn spoken in de nacht en mijn spook wacht op me als ik zou gaan slapen. Ik kan niet slapen. Mijn gemoed laat het niet toe. Ik ben te nerveus. Als ik kon slapen zou ik nog niet de helft schrijven van wat ik nu schrijf. Ik houd van mijn werk. De theorie van het kwartiermaken is een mooi iets en ik wil me er graag voor inzetten. De mensen laten elkaar niet onverschillig en als je mensen bij elkaar zet, gebeurt er iets. Er ontstaat een groepsproces. Dat geldt voor alle mensen en in iedere situatie. Ik ben geen denker. Ik kan alleen maar met clichés komen. De liefde weet dat ik een goed mens probeer te zijn, maar ik heb niet de hersens om goed te schrijven. Ik kan niet meer dan mijn best doen. Met het schilderen was het een en al frustratie. Op een leven van nutteloosheid valt niets af te dingen, maar ik probeer iets te maken waar anderen ook iets aan hebben. Als ik niet mijn best zou doen, zou ik misschien een luilak zijn, maar ik ben niet lui. Hoe zal de Grote Meneer in de hemel naar de wereld kijken? Het eenzame bedrijf van een nachtelijke schrijver, nutteloos in een meer van tijd, is iets wat misschien diep tragisch is, maar voor mij het grootste geluk.